please come and find me...

Γενέθλια ημέρα

Αστρικό έτος 2100, ημέρα 19ή, Αστερισμός του Σκορπιού.

Ένα Αστέρι γεννιέται.

Αστρική ώρα 0

Πυκνό, απέραντο, προαιώνιο σκοτάδι τριγύρω....

Η σιωπή ακόμα πιο βαριά από το μαύρο χρώμα του κενού. Σε ένα τέτοιο μέρος κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για μοναξιά ίσως γιατί ακόμα και αυτή η λέξη δεν μπορεί να περιγράψει την απόλυτη απομόνωση του χώρου. Άλλωστε η μοναξιά έχει πάντα σημείο αναφοράς και εδώ ούτε αυτό υπάρχει. Τουλάχιστον για μερικά ακόμα δευτερόλεπτα....

Αστρική ώρα 1

Ένα απαλό θρόισμα αναστατώνει την γαλήνη του αιώνιου σκοταδιού. Ένας απαλός ήχος σαν το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι κοντά στην θάλασσα. Δεν υπάρχει κάτι να κινηθεί για να αφήσει κάποιο σημάδι της παρουσίας του. Μόνο ο ήχος του τριγύρω να αναγγέλλει την άφιξη του.

Αστρική ώρα 1.30

Αυτός ο απαλός ήχος συνεχίζει να μεγαλώνει και να αντηχεί παντού. Μοιάζει να έρχεται από όλες τις κατευθύνσεις και να γεμίζει το απέραντο κενό. Κάτι κοσμογονικό θα ακολουθήσει σίγουρα. Μετά από εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνια είναι ο πρώτος ήχος που ακούστηκε ποτέ σε αυτό το τόσο απόμακρο κομμάτι του σύμπαντος. Σίγουρα κάτι θα συμβεί.

Αστρική ώρα 2.10

Και ξάφνου μια έκρηξη φωτός στο κέντρο του πηχτού σκοταδιού. Σαν κάποιος να άναψε ένα σπίρτο ακριβώς στην μέση ενός σκοτεινού δωματίου. Στην αρχή σπίθες αριστερά και δεξιά σαν βεγγαλικό σε ανοιξιάτικη γιορτή. Ο θόρυβος τώρα είναι σαν δυνατός αέρας που περνά μέσα από τα φύλλα αιωνόβιου δένδρου. Μετά η ένταση του χαμηλώνει... Ω! Όχι Θεέ μου....Ήταν τόσο όμορφα. Τόσο μοναδικά όμορφα μέσα στην απέραντη σκοτεινή δημιουργία σου. Κάνε να μην σταματήσει...

Αστρική ώρα 3.30

Μια δίνη αρχίζει να δημιουργείται ακριβώς στο σημείο που το πρώτο φως άστραψε στο σκοτεινό τούτο κόσμο. Μια δίνη που περικλείει και περιβάλλεται από το ίδιο αυτό πρωτόγονο φως. Σύννεφα από φωτεινή σκόνη λαμπυρίζουν καθώς στροβιλίζονται. Σαν στρας σε φτηνά στολίδια και μασκαράτες μιας απόκοσμης γιορτής. Ο ήχος ξανάρχεται τώρα πιο δυνατός. Σαν κύματα όταν χτυπούν μανιασμένα στα βράχια.

Αστρική ώρα 4.20

Ένα νεφέλωμα από σκόνη, φως και αστραπές διογκώνεται συνεχώς σε όλες τις διαστάσεις του σκοτεινού τοπίου. Σε κάποιες πλευρές του αρχίζουν να σχηματίζονται μικρές μπάλες φωτιάς. Σαν πυγολαμπίδες περιφέρονται ψάχνοντας ταίρι να ζευγαρώσουν μέσα στο ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. Γαλάζιο, μπλε, κόκκινο, μωβ σκούρο καφέ και μαύρο. Χρώματα ζωής και θανάτου συμμάχησαν στο παιχνίδι της δημιουργίας.

Αστρική ώρα 5.15

Μια μορφή αρχίζει να σχηματίζεται καθώς οι μπάλες φωτιάς συγκρούονται και σμίγουν με τρομερό θόρυβο. Μια μορφή από σκόνη, φωτιά και γαλαζωπό φως.

Είναι η στιγμή που η δημιουργία παίρνει τον πρώτο ρόλο και όλο το υπόλοιπο σύμπαν απλά μένει απορημένο να κοιτά. Πως είναι δυνατόν από το τίποτα να έχεις κάτι; Ποιος ο λόγος και η αιτία να υπάρχει κάτι; Ποιος ο προορισμός της δημιουργίας αλλά και του δημιουργήματος;

Αστρική ώρα 6.45

Ο πόνος είναι χαρακτηριστικό της δημιουργίας. Ο σωματικός και ο ψυχικός πόνος. Σαν την μητέρα που γεννά ή σαν την αγωνία στον θάλαμο αναμονής. Σε αυτή την γωνιά του σύμπαντος, ο θάλαμος αναμονής μόλις άδειασε. Οι ανεπανάληπτες στιγμές κοσμογονίας μόλις τέλειωσαν. Τα πάντα μπήκαν σε μια σειρά και συνεχίζουν τον ταξίδι τους σε αυτό που λέγετε πλέον ύπαρξη....Ζωή.

Όλα ξεκίνησαν από λίγη σκόνη που μπολιάστηκε με φως. Και όλα θα τελειώσουν με φως και αφήνοντας πίσω τους λίγη σκόνη να περιπλανιέται στην αιωνιότητα.

so much beauty in this world...

"It was one of those days when it's a minute away from snowing and there's this electricity in the air, you can almost hear it. And this bag was, like, dancing with me. Like a little kid begging me to play with it. For fifteen minutes. And that's the day I knew there was this entire life behind things, and... this incredibly benevolent force, that wanted me to know there was no reason to be afraid, ever. Video's a poor excuse, I know. But it helps me remember... and I need to remember... Sometimes there's so much beauty in the world I feel like I can't take it, like my heart's going to cave in. "

Ένα "πρώην αστέρι" αφηγείται...

Κάποτε ένιωθα σαν ένα αστέρι...Μικρό μεν, το φως του δεν ήταν όπως των άλλων αστεριών και αν το έβλεπες μια νύχτα με πανσέληνο όπως η αποψινή ούτε που θα το πρόσεχες. Όμως ήμουν αστέρι και αυτό μου αρκούσε μέσα στην ασημαντότητα που δίνει η απεραντοσύνη του κόσμου σε όσα μας αφορούν.


Και έρχομαι στο τώρα....Τώρα μόνο απομεινάρια από εκείνο το αστέρι υπάρχουν....Και ότι μένει συνήθως από ένα νεκρό αστέρι είναι η σκόνη του.

Γιατί νεκρό ?

Σκέψου....Διάβασες τα απομνημονεύματά μου (κι έχω ακόμα πολλά να γράψω...). Αυτή είναι η βιογραφία μιας "παλιάς αγάπης"...Μια σειρά γεγονότων, σκέψεων, εικόνων και στιγμών "ατάκτως εριμμένων" που όμως έχουν μια κοινή ρίζα....

Σκέψου....Τι θα ήταν τα αστέρια χωρίς ουρανό ? Τι θα ήταν ο Άνθρωπος χωρίς Αγάπη ? Μιλώ μόνο για τον Άνθρωπο που γράφει ακόμα την λέξη με "Α" κεφαλαίο.

Δεν έχει σημασία η ηλικία μου....Τι κι αν είμαι 1006 ή 33.....

Σημασία έχει πως έχασα πια την θέση μου στον ουρανό και την μικρή, αμυδρή -κι όμως- λάμψη μου.

Τώρα "σέρνω" την καθημερινότητα μου δίπλα σε τόσες άλλες άγνωστες μα συνάμα και τόσο οικείες... Υποφέρω τον δικό μου Γολγοθά, γιατί πίστεψα πως θα ήμουν πάντα "αστέρι"... Αγνόησα την πραγματικότητα και άφησα τις ελπίδες μου να με παρασύρουν. Έχτισα όνειρα και τα ακούμπησα πάνω στην άμμο...

Ένα απαλό αεράκι ήταν αρκετό να τα σκορπίσει.

Δεν είμαι ένα "αστέρι" πια αλλά μόνο τα απομεινάρια του....

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα....

Είναι πράγματι αξιοπερίεργο πως λειτουργεί η Ανθρώπινη μνήμη. Μπορεί να μην θυμάσαι την πρώτη φορά που πήγες στο σχολείο. Την πρώτη φορά που πήγες διακοπές ή την πρώτη φορά που πήρες το πρώτο σου χαρτζιλίκι.

Θα θυμάσαι όμως για πάντα την πρώτη φορά που την συνάντησες. Την πρώτη φορά που είδες το πρόσωπό της και όλες τις καλές στιγμές που περάσατε μαζί. Και θα πρέπει να φροντίσεις να ζήσεις αυτές τις στιγμές όσο πιο δυνατά μπορείς. Με όλο σου το είναι γιατί...Η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται.

"Η ζωή μου όλη σήμερα"

Θα θυμάσαι εκείνες τις στιγμές πριν την συναντήσεις για πρώτη φορά όταν η καρδιά σου κόντευε να σπάσει από την αγωνία. Και ήξερες πως είχες χρόνια να νιώσεις κάτι τέτοιο. Και ήξερες πως θα ήταν κάτι διαφορετικό κάτι όμορφο κάτι μαγικό.

Την πρώτη φορά που είδες το πρόσωπό της πίσω από την στάση του λεωφορείου που είχατε δώσει ραντεβού ένα απόγεμα του καλοκαιριού. Όταν προσπάθησε να μπει στο αυτοκίνητο σου με εκείνο τον περίεργο και λίγο "καταδρομικό" τρόπο που σε έκανε να γελάσεις αλλά και να σκεφτείς "να και μια κοπέλα που δεν έχει κάνει χόμπι της το να μπαίνει σε ξένα αυτοκίνητα".

Εκείνο το πρώτο βράδυ που την είχες απέναντι σου και προσπαθούσες να μην χάσεις τον ειρμό των σκέψεών σου και της κουβέντας αφού ήσουν μαγεμένος από εκείνη.

"Ξαφνικός έρωτας"

Εκείνο τι ζεστό απόγεμα που δώσατε ραντεβού μετά την δουλειά και αγχωμένος αφού είχες αργήσει στην κίνηση την έψαχνες μέσα στον κόσμο. Εκείνη την στιγμή που ξεχώρισες τον χαμόγελό της μέσα στο πλήθος και τα φωτεινά της μάτια σαν φάρος να σε φέρνουν κοντά της.

Την πρώτη φορά που άγγιξες το χέρι της και ένιωσες αυτό το όμορφο φτερούγισμα στο στήθος σου. Πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που ήσουν ερωτευμένος ξανά.

"Με τα νιάτα να γυαλίζουν στον ιδρώτα σου σαν το νερό στο σώμα μωρού που το πλύνε η μάνα του...."

Εκείνο το βράδυ στο όμορφο cafe με φόντο την θάλασσα από ψηλά και το πράσινο των ματιών της. Να την κοιτάς αμίλητος και να φεύγεις μαζί με το νυχτερινό δροσερό αεράκι.

Δίπλα στην θάλασσα μετά. Να την κρατάς για πρώτη σου φορά στην αγκαλιά σου και η αύρα να δροσίζει την ψυχή σου.

"Τώρα να ζήσω που ζεις κι εσύ..."

Όταν άγγιξες τα χείλη της....Το πρώτο φιλί και το πρώτο σκίρτημα, Όταν κατάλαβες πως το ήθελε τόσο όσο και εσύ. Οι ώρες περνούσαν αλλά για εσάς ο χρόνος είχε σταματήσει. Είχατε βγει για λίγες μόνο ώρες αλλά τελικά τράβηξε όλη η νύχτα γιατί καμιά νύχτα δεν ήταν αρκετή να σκεπάσει και να κρύψει την αγάπη σας.


Όταν την πήγες σπίτι της αλλά κάτι σας κράτησε μαζί μέχρι το πρώτο φως. Δυο ζευγάρια μάτια να μην θέλουν να χωρίσουν. Βγήκες για μια στιγμή από το αυτοκίνητο και διαπίστωσε πως το γωνιακό ανθοπωλείο είχε ανοίξει και το μόνο που σκέφτηκες ήταν ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για εκείνη.

"Ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου..."

Και ήταν εκείνη για σένα και εσύ για εκείνη. Και ήταν πάντα στο μυαλό σου και στην επιθυμία σου. Και άλλαξες με μιας και με χαμόγελο έλεγες καλημέρα στους αχώνευτους στο γραφείο. Και έδινες προτεραιότητα στον βιαστικό που παραβίαζε το STOP....Πάντα με χαμόγελο γιατί στην σκέψη σου ήταν εκείνη.

Και ότι σε ενοχλούσε ότι σου σκοτείνιαζε το μυαλό με μιας έγινε φως, και απλώθηκε παντού σε κάθε σκοτεινή γωνιά της ψυχής σου.

Ένα μικρό παιδί είχε ξυπνήσει μέσα σου. Χαρούμενα γέλια και όμορφες μουσικές. Τα όνειρά σου απέκτησαν χρώμα και είχαν πρωταγωνιστή...Εκείνη.

"Μια στιγμή και μ'αφήνεις μόνο μου... "

Το πρώτο βράδυ που δεν τήρησε την υπόσχεσή της. Το πρώτο βράδυ που έμεινες μόνος, αμίλητος με το βλέμμα άδειο. Πήρες το αυτοκίνητο και ξεκίνησες την βόλτα που θα πηγαίνατε μαζί. Έβαλες την μουσική που της είχες ετοιμάσει, στο CD.

Η νύχτα βουβή και μουντή, ο αέρας να σε πνίγει και η ανάσα σου κοφτή σαν να μην ήθελε να βγει. Κοίταξες τα φώτα της πόλης από ψηλά, αυτά που της είχες δείξει πρώτη φορά εσύ.

Ένα βάρος στο στήθος και ένα δάκρυ να γλιστράει πριν προλάβεις να το σταματήσεις.


"ίσως δεν ήσουνα εσύ ότι ονειρεύτηκα. Όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης να μου χαμογελάνε. Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ότι ονειρεύτηκες.

Έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες..."

Memmories of a stardust...

Είδα πράγματα στο ταξίδι μου, που εσείς οι άνθρωποι δεν θα μπορούσατε να πιστέψετε.

Είδα αιώνιες φωτιές να καίνε δίπλα στις παρυφές του Ωρίονα. Είδα αχτίδες φωτός και νετρονίων να χτυπάνε πάνω σε απέραντες θάλασσες απο νεφελώματα και να σκορπάνε στο άπειρο κοντά στον αστερισμό του καλοκαιρινού σκορπιού....

Ιππευσα πάνω σε ουρές κομητών και πιάστηκα απο τα πολύχρωμα δακτυλίδια του Κρόνου για να βουτήξω μέσα στην απεραντοσύνη του πατέρα Δία.

Ταξίδευσα εκκατομύρια χρόνια άκουγοντας μόνο τον ήχο της σιωπής με οδηγό την ελπίδα να βρω επιτέλους την πηγή μου ή το τέλος μου.

Και τώρα που επιτέλους έφτασα εκεί που η μοίρα μου είχε τάξει απο την γέννηση μου, έχω μόνο μια σκέψη να με βασανίζει.

Μια τελευταία εμμονή, μια μάταια προσπάθεια να κρατήσω ζωντάνη την ύπαρξη μου μέσα απο εικόνες ενός ταξιδιού που τέλειωσε.

Τώρα ακουμπώ απαλά πάνω στην πατρογονική γή που με έπλασε όταν ένα βράδυ ζευγάρωσε μυστικά με την βροχή και τον αέρα.

Και σαν καλωσόρισμα εκείνη άρχισε ξανα να πέφτει αργά μα σταθερά....Να με ξεπλένει απο το ταξίδι μου...να με παρασέρνει.....Να σβήνει το χθες....Την ίδια μου την ύπαρξη.

"...και ολες αυτές οι στιγμές θα χαθούν για πάντα, σαν δάκρυα μέσα στην βροχή...."

Γεύση από χειμώνα...

“Ημουν ξανά εκεί στο εβδομαδιαίο ραντεβού μας στην ώρα μου ακόμα ένα πρωινό. Σε χάζευα από μακριά καθώς προσπαθούσα να περπατώ όσο πιο απαλά και αργά γινόταν καθώς σε πλησίαζα. Ήσουν καθισμένος πάνω σε ένα μικρό βράχο τυλιγμένος με ένα μικρό μάλλινο μπλε κασκόλ. Φορούσες ένα ελαφρό επίσης μάλλινο μπλουζάκι. Ήταν πράγματι άξια λόγου η αντοχή στου στο κρύο. Ο αέρας ήταν βοριάς παγωμένος, ανακάτευε συνεχώς τα μαλλιά σου και ανέμιζε το μπλε κασκόλ.

Ο ουρανός είχε εκείνο το γνώριμο βαθύ γκρίζο χρώμα.... Προσπαθούσες μέσα από τον φακό της μηχανής σου να δεις όσο πιο μακριά γινόταν στην γκρίζα θάλασσα. Από εκεί ψηλά μπορούσες να δεις μέχρι απέναντι τις ακτές όταν ο καιρός ήταν καθαρός. Έκανες κάτι κινήσεις προσπαθώντας να βρεις το κατάλληλο κάδρο μόνο που αυτές σήμερα ήταν αργές και όχι όπως τις άλλες φορές. Σαν κάτι να σε προβλημάτιζε...Ίσως το φως δεν ήταν αρκετό ίσως πάλι να προσπαθούσες να διακρίνεις κάτι και αυτό σε δυσκόλευε.

Θα ήμουν περίπου στο ένα μέτρο κοντά σου όταν με αντιλήφθηκες και γύρισες προς εμένα. Θυμάμαι εκείνο το βασανισμένο και πιεσμένο χαμόγελό σου όταν με είδες. Θυμάμαι ακόμα, την θλίψη στα μάτια σου. Αυτά τα γαλανά σου μάτια που εκείνη την ημέρα έμοιαζαν πιο γκρίζα από τον χειμωνιάτικο ουρανό μα είχαν και κάτι άλλο....Είχαν βροχή πάνω τους, μέσα τους.

Μου πήρε λίγο χρόνο να καταλάβω πως οι σταγόνες που διέκρινα δεν ήταν βροχή. Ήταν δάκρυα που ο αέρας τα στέγνωνε πάνω στα μάγουλα σου και έμεναν μονάχα κάτι άσπρες γραμμές να δείχνουν την πορεία τους πάνω στο πρόσωπο σου. Στάθηκα να σε κοιτώ δίχως να μπορώ να πώ κάτι....Περίμενα να ξεκινήσεις εσύ...Ήθελα τόσο πολύ να μάθω την αιτία τον λόγο που σου στέρησε εκείνο το αβίαστο και μεγάλο χαμόγελο που πάντα μου χάριζες όταν συναντιόμασταν.

Ανασηκώθηκες ελαφρά και μου έκανες χώρο να καθίσω δίπλα σου. Μου πρότεινες το χέρι σου και εγώ δίχως δεύτερη σκέψη άφησα το δικό μου να πέσει πάνω του. Το έσφιξες και γύρισες ξανά το βλέμμα σου προς την φουρτουνιασμένη θάλασσα. "Την έχασα..." μου είπες κοφτά. "Ξέρω πως δεν θα την ξαναδώ. Μου το είπε κι όλας". "Μα πώς ;" κατάφερα να ψελλίσω.... " Μην με ρωτάς... Δεν πρόκειται να σου πω τώρα. Μόνο σφίξε και εσύ το χέρι μου και κοίταξε μαζί μου την θάλασσα". Έσφιξα το χέρι σου όσο πιο πολύ μπορούσα και ένιωθα τις φλέβες σου να χτυπούν σα τρελές. Κατάλαβα πως δεν θα μπορούσα να σου πάρω άλλη κουβέντα εκείνη την ημέρα.

Κατάλαβα πως η ψυχή σου θα είχε βαρύ χειμώνα φέτος...

Καθρέφτης

"Έπαψα εδώ και καιρό να σε βλέπω να περνάς από τα όνειρα μου. Όσο και αν προσπαθώ όσο και αν σε σκέφτομαι, όσο και αν σε ψάχνω. Ακόμα και αυτές οι παλιές φωτογραφίες δεν βοηθάνε πια."

Η ώρα 7.38....Πάλι με πήρε ο ύπνος πάλι θα αργήσω πάλι πρέπει να τελειώσω μπάνιο και πρωινό σε 20 λεπτά. Οι ίδιες μηχανικές κινήσεις. Έχω μάθει πλέον τον δρόμο από το δωμάτιο μου στο μπάνιο με κλειστά τα μάτια. Και να ‘θελα δεν ανοίγουν... Το ξενύχτι και το πνιγμένο κλάμα δεν βοηθάνε σε αυτό.

Προσπερνώ το λιτό πρωινό μου με μια κοφτή ματιά (καφές με κρουασάν "κονσέρβα"...) και μπαίνω στο μπάνιο κλείνοντας με μια σπρωξιά την πόρτα πίσω μου. Πετώ τις πιτζάμες σε μια γωνιά και κάτω από το κρύο νερό. Αν και δεν βοηθά πλέον να ανοίξουν τα μάτια τουλάχιστον αυτό με ξυπνά για τα καλά.

Στέγνωμα στα γρήγορα και στην "γραμμή" για πρωινό. Νιώθω εδώ και μήνες βαριά την ρουτίνα ακόμα και στο πρωινό. Αργές, βασανιστικές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Λίγο κρουασάν, λίγο (παγωμένο) καφέ και τα μάτια έξω στο παράθυρο...Σήμερα έχει πρωινή παράσταση, συντροφιά στο πρωινό μου. Μερικές αχτίδες φωτός παίζουν με τα σύννεφα και μέχρι εδώ ακούγονται οι φωνές τους. Πίνω ήδη την τελευταία γουλιά από τον καφέ μου. Οι φωνές απομακρύνονται...

Τα ρούχα κρέμονται στην κρεμάστρα. Το γνωστό ξεπλυμένο και σχεδόν λιωμένο πουκάμισο και το παντελόνι που με συνοδεύει χρόνια τώρα. Πιστό, ανθεκτικό και καλόβολο και ας του φέρομαι απρόσεκτα και άσχημα πολλές φορές.

7.58 Ακριβώς 20 λεπτά και πάλι. Δεν χρειάζεται πλέον να κοιτώ το ρολόι. Είμαι σίγουρος πως ότι και να γίνει, πάλι 20 λεπτά θα κάνω. Γιατί; Μα απλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Πόσες φορές αλήθεια αναζήτησα αυτό το "διαφορετικό". Μια μέρα διαφορετική, ένα χαμόγελο διαφορετικό, ένα βλέμμα διαφορετικό, ένα καλημέρα διαφορετικό. Ένα...”Σ'αγαπώ” διαφορετικό...Αληθινό...

8.00 Το ένα μου πόδι στο κεφαλόσκαλο αλλά απότομα κάτι με σταματά...Σκέφτομαι...Σίγουρα κάτι ξέχασα. Ένα γρήγορο "ξεφύλλισμα" του μυαλού μου...Κάτι ξέχασα είμαι σίγουρος... Δεν μπορεί κάτι σημαντικό κάτι που κάνω κάθε πρωί αλλά όχι σήμερα. Σκέψου, σκέψου! Ο χρόνος φεύγει και έχω κολλήσει εδώ...Το σώμα μου να θέλει να εκτελέσει όσα με ευλάβεια και ακρίβεια εκτελεί κάθε μέρα και το μυαλό μου....Το μυαλό μου να με κρατά εκεί καρφωμένο.

8.01 Ένα ολόκληρό λεπτό...Μία στιγμή, μία ματιά, μια αγκαλιά, ένα φιλί και μετά σιωπή...Μπορώ να σκεφτώ ακόμα πολλά πράγματα που θα κρατούσαν ένα λεπτό αλλά όχι αυτό που κρατά εμένα εδώ.

Και ξαφνικά μια θολή εικόνα στο βάθος...Νομίζω πως αρχίζω να καταλαβαίνω...Ο καθρέφτης μου πρέπει να είναι αυτός. Και αυτό το θολό πρόσωπο στο βάθος...Πρέπει να είναι το δικό μου. Ε λοιπόν...Επειδή τα μάτια μου αργούν να ξεθολώσουν πάντα αφήνω τις τελευταίες "πινελιές" μπροστά στον καθρέφτη, κυριολεκτικά...Τελευταίες. Τουλάχιστον τότε τα μάτια μου μπορούν πλέον να διακρίνουν με αρκετή ακρίβεια τι κάνω και πως είμαι. Ξέχασα λοιπόν να κοιταχτώ στο καθρέφτη πριν φύγω. Ένα βιαστικό καθημερινό "σουλούπωμα" για να μην ξεφεύγω υπερβολικά από ότι συνήθως καλείται "κώδικας εμφάνισης" στο γραφείο.

8.03 Έπρεπε να είμαι το αυτοκίνητο και εγώ πηγαίνω προς τον καθρέφτη του χολ μου. Τι ναρκισσισμός σκέφτηκα με ένα χαμόγελο αυτοσαρκασμού στην ακόμα αγουροξυπνημένη φάτσα μου.

8.04 Ψάχνω τα κλειδιά μου...Έχε χάρη να κλειδώθηκα απέξω...Δεν θα είναι και η πρώτη φορά. Μικρά "ατυχήματα" της πρωινής μου βιασύνης. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να σκαρφαλώσω από το μπαλκόνι και όλα αυτά...Για μια ματιά στον καθρέφτη. Έ όχι σκέφτηκα...Αν είναι δυνατόν! Σίγουρα κάπου εδώ τα έχω αλλά με τόσα κέρματα στις τσέπες είναι λογικό να μην μπορείς μόνο με την αφή να βρεις τα κλειδιά. Αυτή την φορά στάθηκα τυχερός. Ανοίγω με βιασύνη -σχεδόν κλοτσώντας- την πόρτα. Πιέζω τον διακόπτη του σαλονιού...Τίποτα...

8.06 Σκέφτηκα πως όλα αυτά είναι συνέπειες ενός διαλυμένου πρωινού προγράμματος. Πληρώνω το τίμημα αφού παράκαμψα την αυστηρή μου πρωινή ρουτίνα. Σκέφτομαι πως έχω λάμπα στην αποθήκη αλλά....Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Θα ανοίξω λίγο το πατζούρι. Με το φως της ημέρας θα κοιτάξω επιτέλους τον καθρέφτη μου και θα μπορώ πλέον να φύγω. Δεν αντέχω άλλο και ήδη το έχω μετανιώσει που δεν μπήκα στο αυτοκίνητο να φύγω. Τότε που μπορούσα που τίποτα δεν θα με σταμάταγε και σίγουρα όχι μία "ξεχασμένη" ματιά στον καθρέφτη.

8.07 Κάτι σαν γέλιο ακούστηκε από την μεριά του υπνοδωματίου. Μάλλον τα παιδιά των γειτόνων...Νωρίς σήμερα και ας έχουν διακοπες. Προχωρώ και το γέλιο ξανά εκεί, μέσα, γύρω.... Δεν μπορεί. Τι είναι αυτό ; Δεν είναι γέλιο παιδιού σίγουρα. Είναι ένα γέλιο παιχνιδιάρικο, ερωτικό, απαλό...Προχωρώ.

8.08 Ένα μόνο βήμα από τον καθρέφτη μου. Ένα βήμα σκέφτομαι...Το κάνεις, κοιτάς, ισιώνεις το γιακά ή ότι άλλο έχει στραβώσει σήμερα πάνω σου και φεύγεις. Το γέλιο δεν έχει σημασία αν και τώρα πια το ακούω -ζεστό- δίπλα μου. Ένα μόνο βήμα είναι. Προχωρώ...

8.09 Λεπτά σαν αιώνες στο χολ μου ένα μετέωρο βήμα πριν τον καθρέφτη μου. Τεντώνω τον λαιμό μου και με την άκρη των ματιών μου κοιτάζω τον καθρέφτη μου. Το γέλιο τώρα είναι καθαρό και δυνατό και έρχεται από την μεριά του. Θα είναι σίγουρα ιδέα μου, ένα παιχνίδι του μυαλού και της -πάντα- κακόγουστης φαντασίας μου. Ξανά τεντώνω το λαιμό και αυτή την φορά στις μύτες των ποδιών μου προσπαθώ να κοιτάξω μέσα στον καθρέφτη. Με το λίγο φως από το μισάνοικτο πατζούρι διακρίνω μια μορφή με μακριά σγουρά μαλλιά να λούζουν τους ωμούς της. Κρατώ την ανάσα μου...

8.10 Η μορφή φωτίζεται σιγά, σιγά. Ένα ζευγάρι πράσινα μεγάλα μάτια πλέον είναι ορατά. Και το χαμόγελο που τόση ώρα άκουγα τώρα έχει σχήμα και χρώμα. Ναι μπορώ να πω πλέον με σιγουριά... Σε αυτό το πράσινο παλιό ανάκλιντρο βλέπω εσένα...Μέσα στον καθρέφτη μου. Με κοιτάς ενώ το χαμόγελο σου παίρνει μια μορφή απορίας. Στιγμές...Μέχρι να ακούσω την φωνή σου. "Γιατί δεν λες κάτι ? Εδώ είμαι! Έλα κάτσε δίπλα μου."

8.12 Κάθομαι αμίλητος και ακίνητος μπροστά στον καθρέφτη μου. Ανασηκώνεις τον κορμό σου και ακουμπάς πάνω στους αγκώνες σου. Δεν διακρίνω το είδωλό μου στον καθρέφτη...Μονάχα εσένα. Σαν να είσαι εκεί...Σαν να μην υπάρχει ο καθρέφτης. Σαν να είμαι εκεί. Σαν να μην μας χωρίζουν τόσα πολλά.

8.13 -"Δεν σε περίμενα" κατάφερα να ψιθυρίσω.

-“Δεν με περίμενες ;” Μου απαντάς. “Και τότε γιατί τόσες νύχτες, τόσα δάκρυα και τόσα ταξίδια του μυαλού σου ; Προς τι όλη αυτή η αναζήτηση, τα χαμένα βράδια, τα κουρασμένα πρωινά, τα σπαταλημένα όνειρα ; Με ζήτησες και είμαι εδώ. Ίσως όχι με τον τρόπο που θα περίμενες αλλά είμαι εδώ και αυτό έχει σημασία.”

-“'Έχει σημασία;” Αναρωτήθηκα σχεδόν ασυνείδητα.

8.14 "Κοίταξε με και πες μου ότι με Αγαπάς" είπες με σχεδόν αυταρχικό τόνο στην φωνή σου. Σ'αγαπώ(...) Ναι! Πάντα σ αγαπούσα. Πάντα θα σ'αγαπώ. Δεν αλλάζει αυτό. Το ξέρεις στο είχα πει. Αν αγαπήσεις αληθινά μια φορά, αγαπάς για πάντα. Είναι νόμος συμπαντικός. Ποιος είμαι εγώ να τον παραβώ ;

-"Δεν ξέρω αν αγαπάς για πάντα. Εγώ απλά ήθελα να μου το πεις τώρα."

-Να στο πω τώρα αλλά υπάρχει και το μετά. Για αυτό σου είπα πως πάντα θα σ'αγαπω για να μην έχεις λόγο να ανησυχείς για το αύριο. Πάντα θα σ'αγαπώ να το ξέρεις. Όμως να... Μια χάρη θα ήθελα μονάχα... Θέλω να περνάς πιο συχνά να με βλέπεις. Ξέρεις δεν περνώ καλά τελευταία. Όλο και πιο δύσκολες οι μέρες μου, οι ώρες, τα λεπτά. Θέλω να σε βλέπω...Να μου χαμογελάς όπως και πριν λίγο. Να ξέρεις μου δίνει δύναμη αυτό. Και αν δεν θες, μην λες τίποτα. Απλά πέρνα από εδώ στάσου λίγο να σε δω και έπειτα φύγε. Για λίγο...Μόνο λίγο.

8.17 "θα προσπαθήσω να περνώ πιο συχνά" απάντησες μετά από δευτερόλεπτα σιωπής. "Μόνο που πρέπει να κάνεις και εσύ κάτι". Τι ; Πες μου τι και εγώ θα το κάνω. Όπως τότε που μέσα σε 20 λεπτά ήμουν έξω από το σπίτι σου τρέχοντας σαν κυνηγημένος με το αυτοκίνητο. Πές μου τι ;.

-"Κάτι απλό...Θα κοιτάς πιο συχνά τον καθρέφτη σου. Όχι μόνο φευγαλέα τα πρωινά. Εγώ θα είμαι εδώ και θα περιμένω την ματιά σου να περάσει το κρύο γυαλί και να έρθει εδώ να με βρει και να με αναστήσει."

-Το ξέρεις πόσο αντιπαθώ τους καθρέφτες, απαντώ. Το ξέρεις πως μόνο μαζί σου δεχόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Μόνο εσύ έδιωχνες την ασχήμια. Εσύ με έκανες αυτό που ήθελα να είμαι.

-"Λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να συνηθίσεις να με κοιτάς στα μάτια μέσα από τα δικά σου. Αυτή είναι η συμφωνία μας. Αν το κάνεις θα είμαι πάντα εδώ. Και που ξέρεις. Κάποια μέρα μπορεί να περάσεις και εσύ από αυτή την πλευρά. Αν αγαπήσεις το είδωλό σου θα γίνεις ένα με αυτό και τότε θα είμαστε μαζί."

-"Μαζί" επανέλαβα.... Να αγαπήσω το είδωλό μου....Είναι τόσο εύκολο τελικά...Μόνο αυτό είχα να κάνω... Τόσο απλό...Και θα είμαστε μαζί.

Ήμουν έτοιμος να ξεσπάσω σε νικητήριες κραυγές. Το μυστικό, μου είχε μόλις αποκαλυφθεί. Όμως...Για στάσου...Το είδωλό μου ; Μα εγώ αγάπησα εσένα... Μέσα από σένα θα αγαπούσα κι εμένα. Μόνο ας περίμενες λιγάκι και θα το βλεπες. Μονάχα να περίμενες...

8.20 Δεν απάντησες...Με κοίταξες με αυτό το βλέμμα απορίας και προβληματισμού που τόσο συχνά χρησιμοποιούσες, αμίλητη για ώρες. Εγώ απαντούσα σε αυτό με το δικό μου γιατί νόμιζα πως απλά δεν χόρταινες να κλέβεις εικόνες από εμένα όπως έκανα εγώ για σένα.

Έσκυψες το κεφάλι σου. Και γύρισες το πρόσωπό σου από την άλλη μεριά. Σιωπή τριγύρω...Ούτε γέλια ούτε η φωνή σου. Η εικόνα σου θολή... Μια αχτίδα φωτός χτυπά πάνω στο κρύο γυαλί και την διαλύει σε χιλιάδες χρώματα.

8.22 Χρώματα παντού και φως. Ένα μούδιασμα στα άκρα και ξαφνικά πετάγομαι.

Κοιτώ το ρολόι. 8.22 πάει και 23. Τα κατάφερα πάλι...Με πήρε ο ύπνος. Θα αργήσω στην δουλειά. Έχω μόνο 20 λεπτά. Ίσως και λιγότερα. Μα καλά πως με πήρε έτσι ο ύπνος ; Έβλεπα μάλλον κάποιο όνειρο...Θυμάμαι μόνο φως, χρώματα και γέλια...Γέλια παντού.

Ώρα είναι να υποκύψω στην ρουτίνα μου για άλλη μια μέρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, προχτές μέσα στην βιασύνη μου, έσπασα και τον καθρέφτη.

Επιστροφή...

Εγώ "δεν θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο"

Τον πόνο μου θα πνίγω μέσα σε ένα αστείο

Σε μια καλημέρα θα θάβω το χτεσινό μου δάκρυ

Με ένα χαρτί και ένα στυλό θα χτίζω μονοπάτι

Πυξίδα στην έρημο ιδανικά και αγάπη σιγανή

Όταν θα χάνεσαι χορεύοντας στου κόσμου την βουή

Θα αποζητάς θα κλαις σταγόνες μοναξιάς

Έρωτες συντρίμμια στους τοίχους πέτρινης καρδιάς

Δεν θα σου πω σαν φεύγεις ένα στείρο αντίο

Δεν θα σ’ αφήσω να με περιμένεις μες στο κρύο

Πόρτα θα ανοίξω στο αύριο όταν μόνη θα πονάς

Του εφιάλτη σου την έξοδο κινδύνου να περνάς

Δεν θα σου κρύψω την αλήθεια στο σκοτάδι

Δεν θα σκορπίσω το ψέμα με ένα χάδι

Τον μύθο του άγνωστου έρωτα αρνήσου

Με λίγη ψύχη θα μπολιάσω την ύπαρξη σου

Ένα ταξίδι στις νύχτες μου

Ο ουρανός σκοτεινιάζει
η μέρα το πέπλο της αλλάζει
Στα μαύρα τώρα ντυμένη
Το φεγγάρι σαν νύφη προσμένει

Τα νερά από κάτω ασάλευτα κοιτάζουν
στο πρόσωπό του νόημα αλλάζουν
Με δύναμη στο βλέμμα κινάει
για εκεί που μόνο ο αέρας τον πάει

Τα άστρα καθρέφτης σπασμένος
μπροστά στα πόδια του αφημένος
Την άκρη του τέλους συνέχεια να ψάχνει
φορώντας της μοναξιάς του την πάχνη

Το μίσος του κόσμου πίσω του αφήνει
ένα δάκρυ κυλάει, το τώρα που σβήνει
Σαν σημαία στο πεδίο της μάχης σκισμένη
που ένα φύσημα, μια ανάσα προσμένει

Σαν ένα λουλούδι την μέρα ανθίζει
το βράδυ μαραμένο στο χώμα γυρίζει.

Για ένα τριαντάφυλλο

- "Αντίο," της είπε.

- "Αντίο," είπε η αλεπού.

- "Και τώρα να το μυστικό μου, είναι ένα πολύ απλό μυστικό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις σωστά, τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια.
- "Τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκηπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται.

- "Ο καιρός πού έχασες για το τριαντάφυλλό σου είναι που το κάνει να έχει σημασία"
- "Ο καιρός πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκηπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται.

- "Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτήν την αλήθεια" είπε η Αλεπού. "Αλλά εσύ δεν πρέπει να την ξεχνάς. Είσαι για πάντα υπεύθυνος για αυτό που εξημέρωσες. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου..."

- "Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκηπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται.

Απουσίες

Τώρα γυρνώ στον κόσμο μετά από ταξίδι μακρινό στην χώρα του αποχωρισμού μας. Σε κάθε δρόμο βλέπω το πρόσωπό σου να με κοιτά λυπημένο και άλλοτε θολά να σβήνει. Τα αποτυπώματα από την αύρα της πνοής σου πάνω σε σπασμένα τζάμια μιας ειρηνικής διαδήλωσης. Όλα δείχνουν να έχουν ανατραπεί μα οι νίκες συνεχίζουν δύσκολα να κερδίζονται και οι ήττες πάντα θα σε πονάνε.

Συστάσεις

"εδώ είμαι...Και να ξέρεις, στο λέω από την αρχή.

Δεν θυμάμαι ούτε επετείους, ούτε γενέθλια ούτε γιορτές. Θα ξυπνάω τα βράδια μέσα στους εφιάλτες μου, θα σε αναζητώ. Θα μένω αξύριστος για μέρες και θα φορώ το ίδιο ξεπλυμένο πουκάμισο που έχει αρχίσει πλέον να λιώνει.

Θα ακούω τα ίδια θλιμμένα τραγούδια θα ξαναδακρύζω βλέποντας για πολλοστή φορά τον θάνατο του ήρωα στην ταινία. Θα ξέρεις όμως πως θα είμαι πάντα εγώ και πως για πάντα θα σ'αγαπω...

Τι λες λοιπόν ; Να δοκιμάζαμε ;

Εγώ κι Εσύ έτσι απλά. Σαν δυο σταγόνες νερό που τυχαία συναντήθηκαν μια βροχερή νύχτα και έγιναν ένα μέχρι που χάθηκαν μαζί στην ζεστή αγκαλιά ενός ηλιόλουστου πρωινού."

Σκόρπιες σκέψεις...

"Οσες φορές αγάπησα τον εαυτό μου, ήταν δυο πιθαμές πριν το χαμό, όπου τον είχα οδηγήσει. Ένα λεπτό πριν το τέλος..."



"Μήπως πρόσεξες ποτέ...Λέω μήπως...Πόση αντοχή έχει το βλέμμα του γλάρου, που κάθεται ολομόναχος σ'ένα σάπιο μαδέρι και ζυγιάζει όνειρα στις φτερούγες του;






Μήπως πρόσεξες ποτέ... Λέω μήπως...Πόση βροχή μπορεί να σηκώσει ένα μικρό άγριο τριαντάφυλλο χωρίς να διαλυθεί στο χώμα;


Τι άλλο θέλεις να σου πω...."

Α-λήθεια

Εφυγα σκυφτός αμίλητος και δακρυσμένος. Ήξερα πως θα έρθει αυτή η στιγμή. Το ένιωσα την πρώτη φορά που σε είδα εκείνο το καλοκαιρινό χρυσό απόγεμα. Κι όμως ρούφηξα κάθε στιγμή μαζί σου σαν διψασμένος ταξιδιώτης που αναζητούσε για μέρες μια όαση και μια σκιά να ξαποστάσει. Ίσως γιατί είχα δει το τέλος από εκεί μακριά που είχα συνηθίσει να ζω και να παρατηρώ τον κόσμο. Ίσως γιατί τα μάτια σου δεν έκρυψαν ποτέ ότι και εσύ το ένιωθες πως κάτι δεν ταίριαζε εδώ. Υπήρξαν στιγμές αιώνιες και μέρες που έγραψαν την τροχιά τους, πέρασαν και έσβησαν σαν βεγγαλικά. Στιγμές σιωπής τόσο ηχηρές, νύχτες τόσο φωτεινές....Μαζί σου. Το πρώτο άγγιγμα, το φιλί που δεν περίμενες αλλά δεν του αντιστάθηκες. Τα πρωινά που είδαμε μαζί να ανατέλλουν, οι αγκαλιές που αφήσανε τα αποτυπώματά τους στα στήθη μας. Καρδούλες και "Σ'αγαπώ" χαραγμένα στα μέτωπα μας. Πάνε 3 χρόνια από εκείνο το χρυσό καλοκαιρινό απόγεμα. Νιώθω σαν να ήταν χθες και ακόμα περιμένω να δω το πρόσωπο σου να ξεπροβάλει πίσω από την γωνιά του δρόμου. Σαν να ακούω τώρα το γρήγορο βήμα σου πάνω στο βρόμικο πεζοδρόμιο. Το χαμόγελο σου που διέλυε τα πάντα γύρω σαν δύναμη καθαρτική και έπειτα ένα "καλησπέρα" που γύρευε το φιλί σου.

Μου είχες πει πως δεν θα ξεχάσεις, πως είναι νωρίς να πούμε ένα αντίο και πως "δεν τελειώσαμε εδώ".Είχες τόσο δίκιο μόνο αυτό μπορώ να πω με σιγουριά τώρα πια. Εγώ ποτέ δεν τέλειωσα μαζί σου και πότε δεν είπα αντίο για πάντα. Και επειδή Α-λήθεια είναι όσα δεν ξεχνάμε έτσι κι εγώ τώρα εδώ, μικρός και μόνος, δεν μπορώ να σε ξεχάσω.

Λήθη...

Θα ήθελα να είμαι ένα Χρυσόψαρο!

Να γυρνώ μέσ' στην γυάλα μου όλη μέρα. Να σας κοιτώ με τα μεγάλα μάτια μου και να χρωματίζω τον φώς του δειλινού με τα χρυσά μου λέπια. Να κάνω κάθε μέρα την ίδια διαδρομή και να μοιάζει σαν να 'ναι η πρωτη φορά. Να κλαίω μόνο για λίγο και ύστερα πάλι να γελάω.Την μια στιγμή να ξέρω και την άλλη....Να ξεχνάω....

και για σένα...

Φαντάσου μια μοναξιά μεγαλύτερη απο τις μοναξιές όλων των ανθρώπων....Φαντάσου ένα σκοτάδι βαθύτερο απο τα πιο σκοτεινά σπήλαια της ψυχής μας. Φαντάσου μια μικρή αναλαμπή στο πιο απόμακρο κομμάτι του μυαλού σου

Κι έπειτα σκέψου εμένα....

γλυκιά μου αγάπη, καληνύχτα...

Για μένα

Απο κάποιον Γαλαξία ήρθα κι εγώ εδώ, και εχω να σου πώ τούτο απο το ταξίδι μου... Οι ελπίδες δεν μας εγκαταλείπουν...Απλά πεθαίνουν ή ενίοτε δεν υπήρξαν ποτέ. Δημιουργήματα του μυαλού μας που αρνείται να δεχθεί την πραγματικότητα και την αλήθεια.Να μου χαιρετήσεις λοιπόν τους ανθρώπους όταν θα περάσεις και απο τον δικό μου Γαλαξία στο ταξίδι σου. Να με θυμούνται, τους παρακαλώ, όταν θα κοιτούν τα αστέρια.