Έφυγαν τρέχοντας τα χρόνια όπως άλλωστε γίνεται συνήθως όταν καταλάβεις πως η γέννηση δεν σηματοδοτεί μόνο τη ζωή αλλά και την αντίστροφη μέτρηση προς το θάνατο.
Ο Απρίλης ήλθε να με συναντήσει στο μαρμάρινο σκαλοπάτι μπροστά από την πόρτα του παλιού πατρικού. Με το σκισμένο παντελόνι, τα πέδιλα και τις τρύπιες κάλτσες. Αρκετές γρατσουνιές που ακόμα τρέχουν αίμα που και που, μερικές λευκές τρίχες στα γένια, στα μαλλιά και κάμποσες ρυτίδες στο μέτωπο. Κρατούσε στα μάτια του τα χρώματα της Άνοιξης και την θλίψη μιας εποχής χαμένης.
Έψαξα κάθε αυλακιά του προσώπου του, κάθε πτυχή εκφραστικότητας ως και την παραμικρή αναλαμπή στο χρωματιστό, θλιμμένο βλέμμα του αλλά δεν βρήκα τίποτα να με περιμένει. Ακούμπησε ευλαβικά πάνω στο λευκό μάρμαρο ένα ματσάκι άγρια λουλούδια, μια ακτίδα ήλιο, μερικές σταγόνες βροχής και έπειτα έτσι απλά, σκόρπισε στον αέρα...
