Επιμύθιο

Γράφαμε τα όνειρα μας σε χαρτί και φτιάχναμε πουλιά...
...Ίσως γιατί οι δικές μας φτερούγες ήτανε σπασμένες...

Η Κάθοδος

Τις νύχτες που η αϋπνία ξαπλώνει στο άδειο μισό του κρεβατιού μας, κατεβαίνουμε πάνω σε σπειροειδείς, αέρινες σκάλες στο ξεροπήγαδο της απώλειας. Περπατάμε σκυφτοί στις σκοτεινές στοές της ψυχής αναζητώντας τις κρύπτες που μέσα τους χτίσαμε τις επιθυμίες αλλά και τις αποτυχίες μας. Στα σκονισμένα καπάκια τους δεν υπάρχουν ονόματα παρά μόνο σκόρπιες λέξεις και φράσεις σαν αυτές:

"αντίο...."
"Φοβάμαι.."
"Σε μισώ"
"Δεν το αξίζω"
"Είναι αδύνατον"
"Δεν θέλω να σε χάσω..."¨
"Θα τα ξαναπούμε"
"Καληνύχτα"
"Τέλος"

Κάθε φορά που ένα καπάκι ανοίγει για να αδειάσει ο χώρος από τα λείψανα, μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι με το φάντασμα όσων είχαμε θάψει. Και τότε, είναι ο ίδιος ο φόβος που μας οδηγεί στη μόνη απέλπιδα προσπάθεια να απαλλαγούμε για πάντα από αυτόν. Στην παραδοχή πως υπάρχει ζωή μέσα σε αυτά τα άδεια κουφάρια. Ξορκίζουμε τον φόβο με τον παραλογισμό ενώ οι κρύπτες όλο και πληθαίνουν σε έναν χώρο που ασφυκτιά από την ανυπαρξία.