Ότι Αγαπώ...

Κι αν με ρωτούσες τι θέλω να θυμάμαι περισσότερο από εσένα θα σου απαντούσα.... "τα μάτια σου".

Γιατί σε αυτά βρήκα όλες τις απαντήσεις που τα χείλι σου ποτέ δεν είπαν. Εκεί μέσα ταξίδευα όπου εσύ δεν ήθελες να πάμε.

Αυτά τα μάτια που θέλησα να συναντήσω μόνο και μόνο για να διαπιστώσω πόσο οικεία και γνώριμα μου ήταν.

Τα μάτια που με συνόδευαν τα μοναχικά μου βράδια. Όταν εσύ έκλεινες πίσω σου την πόρτα τα έπαιρνα μαζί μου στο κρεββάτι μέχρι να κλείσω τα δικά μου και τα είχα μπροστά μου πάλι το επόμενο πρωί.

Τους μιλούσα γλυκά και μου χαμογελούσαν. Τα μάλωνα στοργικά και χαμήλωναν. Τα κοίταζα ερωτικά και αυτά τρεμόπαιζαν στο χαμηλό φως του δωματίου. Τους κάκιωσα για μια στιγμή και εκείνα δάκρυσαν....

Τα αγαπώ τα μάτια σου....πάντα τα αγαπούσα.

Ακόμα και τώρα που έστρεψαν το βλέμμα τους αλλού....

Τουλάχιστον τώρα....όταν τύχει να περάσουν από εδώ....δεν θα ζηλεύουν πια.....

Autumn Dream

Να μαστε λοιπόν....εδώ στο τέλος της ημέρας. Ο ήλιος κρύβεται σιγά σιγά πίσω από τα φθινοπωρινά χρώματα του ουρανού. Η νύχτα απλώνεται παντού και σκυφτές σκιές χάνονται βιαστικά πίσω από σκοτεινές γωνιές του δρόμου.

Περπάτησα όλη μέρα στις μύτες των ποδιών μου προσέχοντας να μη πατήσω πάνω σε όνειρα και προσμονές πεταμένα μέσα σε παλιές σακούλες γεμάτες εφημερίδες.....εφήμερα και αυτά περιμένουν να έρθει η λησμονιά να τα πάρει μακριά. Σε ένα μέρος που θέλω να πιστεύω πως υπάρχει....ένα μέρος μαγικό που μόνο θαύματα συμβαίνουν.

Όταν ήμουν παιδί συνήθιζα να κάνω ευχές. Είχα και εγώ την καλή μου νεράιδα και μου είχε εκμυστηρευτεί ένα βράδυ που ένιωθα λυπημένος ότι οι ευχές μου ταξιδεύουν πάνω στα μεταξένια φτερά της με το πρώτο φως και έπειτα γίνονται αστέρια. Το μυστικό ήταν ότι θα έπρεπε το επόμενο βράδυ να κοιτάζω τον ουρανό μέχρι αργά και μόλις δω το πρώτο αστέρι να πέφτει τότε θα ξέρω πως η ευχή μου πραγματοποιήθηκε. Και έτσι πέρασαν οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια και μεγάλωσα μετρώντας αστέρια να πέφτουν και ευχές που ποτέ δεν πραγματοποιούνταν. Μα τώρα πια σκέφτομαι πως ίσως ποτέ δεν μέτραγα τις δικές μου ευχές...ίσως αυτά τα αστέρια ποτέ δεν ήταν οι δικές μου ευχές.

Συνεχίζω να περπατώ με προσοχή. Να μια ελπίδα που μόλις προσπέρασα. Στεκόταν σε μια βιτρίνα αυτάρεσκη και μεθυσμένη από το είδωλό της. Δεν τις έδωσα σημασία γιατί οι περισσότερες από αυτές είναι πλανεύτρες. Σαν μάγισσες με φίλτρα και ξόρκια προσπαθούν να σε κάνουν να τις πιστέψεις και έπειτα θα γίνεις δέσμιος τους μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως τελικά....δεν είναι αθάνατες. Σε κάποια πυρά θα καούν ως βλάσφημες. Η Πραγματικότητα ήταν πάντοτε ο άσπονδος εχθρός και δήμιός τους.

Νιώθω πως θέλω να ξεκουραστώ για λίγο. Ο δρόμος πάντα αφόρητα μονότονος βαραίνει στην σκέψη μου. Στέκομαι στο πρώτο παγκάκι και πριν καθίσω ρίχνω μια τελευταία ματιά μήπως κάποιος κουρασμένος διαβάτης σταμάτησε να ξαποστάσει και ξέχασε κάποιο του όνειρο εκεί. Τώρα θυμάμαι πως πριν μερικές μέρες απρόσεκτος ή μάλλον βιαστικός για να μην χάσω την άδεια θέση, παραλίγο να τσαλαπατήσω ένα ήδη ταλαιπωρημένο ονειράκι. Ζήτησα συγνώμη και με προσεκτικές κινήσεις το τοποθέτησα πιο δίπλα. Με κοίταξε λίγο φοβισμένο είναι η αλήθεια μα δεν μου παραπονέθηκε. Του ζήτησα να το βάλω μαζί με τα δικά μου μα εκείνο ευγενικά αρνήθηκε. Έπειτα σκέφτηκα πως ίσως να φέρθηκα εγωιστικά μια και σίγουρα ο ιδιοκτήτης του θα το αναζητούσε σύντομα. Πρέπει να προχωρήσω...




Ο θόρυβος από τα φύλλα των δένδρων που σπρώχνω σε κάθε βήμα μου με ταξιδεύει νοερά σε ένα δάσος....ένα σκοτεινό δάσος. Εκεί, μέσα στην ομίχλη αναζήτησα κάποτε το φως και ήμουν για μια στιγμή βέβαιος ότι το βρήκα. Το φως ήταν φυλακισμένο μέσα σε ένα σκοτεινό κάστρο το οποίο ήταν πάντα βυθισμένο στην ομίχλη του σκοτεινού δάσους. Αυτό λοιπόν το πολύ σκοτεινό μέρος κρατούσε σφιχτά μέσα του το φως. Εγώ αρματωμένος μέσα στη λαμπερή πανοπλία μου είχα βάλει μεγάλο πείσμα να το βρω και να το ελευθερώσω από τα δεσμά του σκότους και αν εκείνο ήθελε να με ευχαριστήσει εγώ θα του ζητούσα να μείνει μαζί μου και να φωτίζει την ζωή μου. Έσπασα τις βαριές αλυσίδες που το κρατούσαν, κυνήγησα και σκότωσα τους δράκοντες που το φυλούσαν και νίκησα τον σκοτεινό πρίγκηπα με ένα χτύπημα του σπαθιού μου. Σαν ιππότης του πρότεινα το χέρι μου. Εκείνο ήρθε κοντά μου και φώτισε το πρόσωπό μου. Περπατήσαμε μαζί για πολύ ώρα μέσα στο δάσος χέρι-χέρι. Ξωτικά και κρυμμένα για χρόνια αερικά, δειλά ξεπρόβαλαν και μας κοιτούσαν πίσω από αιωνόβια δένδρα. Περπατούσαν μαζί μας αθόρυβα σε μια λιτανεία φωτός. Και ξαφνικά ένας δυνατός κρότος αντήχησε μέσα στο αρχαίο εκείνο δάσος και δυνατός αέρας σκόρπισε τα πεσμένα φύλλα. Το φως άφησε το χέρι μου και άρχισε να ανεβαίνει ψηλά πάνω από τις κορυφές των δένδρων. Εκεί συνάντησε τον αυγερινό που μόλις ανέτειλε στον πρωινό ουρανό και έσμιξαν σε μια έκρηξη χρωμάτων. Έμεινα σιωπηλός να κοιτώ μέσα στην λερωμένη μου πανοπλία κρατώντας ακόμα το σπασμένο σπαθί μου. Νικητής αλλά και ηττημένος...

Βυθισμένος στις σκέψεις μου και να! Μόλις αντικρίζω την πόρτα της αυλής μου στη επόμενη γωνία του δρόμου. Η Νύχτα έχει σκεπάσει τους δρόμους της πόλης με ένα πέπλο ομίχλης. Ανεβάζω τον γιακά μου καθώς σπρώχνω την μικρή πόρτα της αυλής πίσω μου. Περπατώ αργά πάνω στα νεκρά φύλλα. Ένα άρωμα αποσύνθεσης και υγρού χώματος πλημμυρίζει το μυαλό μου. Θα σου πω καληνύχτα και απόψε και ας μην είσαι εκεί. Θα σε γεμίσω με ατέλειωτα φιλιά θα σε πάρω αγκαλιά και θα δώσω ραντεβού στα όνειρα μας....και ας μην είσαι εκεί.....

Όνειρα ειρηνικά και λευκά....

Τι κάνεις ;

Τί κάνεις όταν λες σε κάποιον "δεν θέλω να σε χάσω...." ; Τι κάνεις για να μην συμβεί αυτό;

Τι κάνεις....τι κάνεις....τι κάνεις....τι κάνεις....τι κάνεις.....;