Που πάνε οι αγάπες όταν πεθαίνουν;
Που ξαποσταίνουν όταν κουραστούν;
Που χάνονται σαν αποκοιμηθούν;
Αναρωτήθηκα πολλές φορές....θέλησα να μάθω. Όμως τούτη η γνώση γέννησε μια υποχρεώση....μια ευθύνη.....να τους βρω ένα τόπο γαλήνιο και ήσυχο. Να αναπαύονται σαν ξεχαστούν...να είναι όλες μαζί στην αγκαλιά της αιωνιότητας και της αλήθειας που τις γέμιζε.
Και βρήκα αυτή εδώ την γωνιά...στο απέραντο κυβερνοδιάστημα....μια γωνίτσα να τις χωρέσει...γιατί δεν ήταν και πολλές.
Αναπαυτείτε λοιπόν....εδώ σε χώρο ονειρικό, λευκό, ειρηνικό....Σε ένα χώρο που θα σας ανήκει πάντα και τα λείψανα σας κανείς δεν θα πετάξει έπειτα από χρόνια. Κανείς δεν θα βεβηλώσει τη μνήμη σας.
Και αν σας φαίνεται λίγο και μικρό αυτό εδώ το μέρος....συγχωρέστε με....αλλά δεν μπόρεσα από την ζωή να διεκδικήσω κάτι περισσότερο. Ήταν πάντοτε σκληρή στα παζάρια της μαζί μου...
