Αναχώρηση

Νύχτα...

ανασαίνω βαθιά. Τρέχω στους άδειους δρόμους. Υπάρχει η μουσική στο μυαλό μου που δίνει ρυθμό. Η καμένη άσφαλτος μοιάζει με ένα σκοτεινό ποτάμι που το καταπίνει η δίνη του χρόνου. Μυρίζω τη σκόνη που άφησαν όσα έφυγαν. Υπάρχει κι ένα δικό σου ομοίωμα εκεί που περιμένει να ξεχαστεί. Στη βιτρίνα τα χαμόγελα πάγωσαν και οι φωτογραφίες ξερνούν το χρώμα τους πάνω σε φτηνό σατέν. Δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να με κάνει να ανησυχώ, είναι μόνο μερικές σταγόνες μνήμης που εξατμίζονται για να δροσίσουν τη σκέψη μου.

...

Ανοίγω τα μάτια και είμαι ακόμα στο όνειρο. Κάνω το πρώτο διστακτικό βήμα κι έπειτα το δεύτερο. Το κενό που πάντα φοβόμουν δεν είναι εκεί. Κοιτάζω πίσω για μία ακόμα φορά αλλά τώρα δεν θέλω να αλλάξω γνώμη. 

...

Αυτό το εισιτήριο δεν έχει επιστροφή...

Το τέλος του δρόμου

Θα βγούμε ξανά στους δρόμους όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Οι φωνές και τα γέλια μας θα σπάνε πάνω στα μάρμαρα της άδειας πλατείας. Η γριά γειτόνισσα θα βρίζει τραβώντας με δύναμη τα παντζούρια... Αυγουστιάτικο πορτοκαλί απόγεμα... Εσύ θα σκουπίζεις τα λερωμένα γόνατά σου και το ματωμένο λουλουδένιο φουστάνι που σου έκανε δώρο εκείνος ο πλανόδιος ντελάλης, ενώ εγώ, θα κρυφοκοιτάζω το λευκό σου δέρμα που δεν τόλμαγα ούτε να σκεφτώ.

-"Κοίτα..." μου είπες και έδειξες τον πύρινο δίσκο να βυθίζεται πίσω από τις σκιές των βουνών. 

-"Θέλω να με πας εκεί και ας χρειαστεί να περπατήσουμε πολύ..."

Κοίταξα το δάκτυλο σου μετά το χέρι σου, τον ώμο σου που ήταν κρυμμένος κάτω από τις ξανθές σου μπούκλες και έπειτα στάθηκα για λίγο στα μάτια σου. Ο δρόμος ήταν εκεί... Χαμογέλασα και έγνευσα καταφατικά με μια κίνηση του κεφαλιού μου. Τα βήματά μας γνωρίζουν τον δρόμο και εκείνος εμάς. 

Τα ξέραμε όλα από την αρχή, μαζί κι αυτή τη μικρή εκκρεμότητα που στέγνωσε απ'την αναμονή τόσων χρόνων. 

Έπρεπε απλά να περπατήσουμε την απόσταση που μας χώριζε από το τέλος.

Αντίο...

Υπάρχει μια απερίγραπτη χαρμολύπη στον ήχο από τα βήματα που κατεβαίνουν τις σκάλες μέσα στο σκοτάδι. Δεν είναι που τα "αντίο" έμειναν να κρέμονται πάνω στα δέντρα του δρόμου...Ιδανικοί αυτόχειρες που κλότσησαν τη ζωή τους και έμειναν μετέωρα για πάντα στον χρόνο. Είναι που μερικές φορές κοιτάς μέσα στα ρούχα που φοράς και βρίσκεις κάποιον άλλο να κρύβεται εκεί. Ξεκουμπώνεις το πουκάμισο και η ψυχή σου γλιστράει προς το μισάνοιχτο παράθυρο γυρεύοντας αυτό το χαμένο από καιρό. Οι εκπλήξεις είναι που δεν σ'αφήνουν να παραιτηθείς αλλά κι εκείνες νιώθουν δυσαρεστημένες και μάλλον αδιάφορες στην ξαφνική σου παρουσία. 

Δεν χρειάζεται να πεις κάτι...είναι όλα εδώ...το ξέρεις καλά αυτό...Αύριο πάλι θα μαζέψεις αυτή τη σάρκα, θα την ντύσεις και θα την παραγεμίσεις με ότι σου απέμεινε. Φόρα και το καλύτερο σου χαμόγελο, εκείνο που φιλάς καλά κρυμμένο στο κάτω συρτάρι. Χθες κάποιος περαστικός μάζεψε μια ξεχασμένη θλίψη από ένα παγκάκι στο δρόμο. Δεν τον ξαναείδαν από τότε. 

Να προσέχεις...