Αντίο...

Υπάρχει μια απερίγραπτη χαρμολύπη στον ήχο από τα βήματα που κατεβαίνουν τις σκάλες μέσα στο σκοτάδι. Δεν είναι που τα "αντίο" έμειναν να κρέμονται πάνω στα δέντρα του δρόμου...Ιδανικοί αυτόχειρες που κλότσησαν τη ζωή τους και έμειναν μετέωρα για πάντα στον χρόνο. Είναι που μερικές φορές κοιτάς μέσα στα ρούχα που φοράς και βρίσκεις κάποιον άλλο να κρύβεται εκεί. Ξεκουμπώνεις το πουκάμισο και η ψυχή σου γλιστράει προς το μισάνοιχτο παράθυρο γυρεύοντας αυτό το χαμένο από καιρό. Οι εκπλήξεις είναι που δεν σ'αφήνουν να παραιτηθείς αλλά κι εκείνες νιώθουν δυσαρεστημένες και μάλλον αδιάφορες στην ξαφνική σου παρουσία. 

Δεν χρειάζεται να πεις κάτι...είναι όλα εδώ...το ξέρεις καλά αυτό...Αύριο πάλι θα μαζέψεις αυτή τη σάρκα, θα την ντύσεις και θα την παραγεμίσεις με ότι σου απέμεινε. Φόρα και το καλύτερο σου χαμόγελο, εκείνο που φιλάς καλά κρυμμένο στο κάτω συρτάρι. Χθες κάποιος περαστικός μάζεψε μια ξεχασμένη θλίψη από ένα παγκάκι στο δρόμο. Δεν τον ξαναείδαν από τότε. 

Να προσέχεις...