Θα βγούμε ξανά στους δρόμους όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Οι φωνές και τα γέλια μας θα σπάνε πάνω στα μάρμαρα της άδειας πλατείας. Η γριά γειτόνισσα θα βρίζει τραβώντας με δύναμη τα παντζούρια... Αυγουστιάτικο πορτοκαλί απόγεμα... Εσύ θα σκουπίζεις τα λερωμένα γόνατά σου και το ματωμένο λουλουδένιο φουστάνι που σου έκανε δώρο εκείνος ο πλανόδιος ντελάλης, ενώ εγώ, θα κρυφοκοιτάζω το λευκό σου δέρμα που δεν τόλμαγα ούτε να σκεφτώ.
-"Κοίτα..." μου είπες και έδειξες τον πύρινο δίσκο να βυθίζεται πίσω από τις σκιές των βουνών.
-"Θέλω να με πας εκεί και ας χρειαστεί να περπατήσουμε πολύ..."
Κοίταξα το δάκτυλο σου μετά το χέρι σου, τον ώμο σου που ήταν κρυμμένος κάτω από τις ξανθές σου μπούκλες και έπειτα στάθηκα για λίγο στα μάτια σου. Ο δρόμος ήταν εκεί... Χαμογέλασα και έγνευσα καταφατικά με μια κίνηση του κεφαλιού μου. Τα βήματά μας γνωρίζουν τον δρόμο και εκείνος εμάς.
Τα ξέραμε όλα από την αρχή, μαζί κι αυτή τη μικρή εκκρεμότητα που στέγνωσε απ'την αναμονή τόσων χρόνων.
Έπρεπε απλά να περπατήσουμε την απόσταση που μας χώριζε από το τέλος.
0 Αστερια εχουν αφησει σχολια:
Δημοσίευση σχολίου