Είδα πράγματα στο ταξίδι μου, που εσείς οι άνθρωποι δεν θα μπορούσατε να πιστέψετε.Είδα αιώνιες φωτιές να καίνε δίπλα στις παρυφές του Ωρίονα. Είδα αχτίδες φωτός και νετρονίων να χτυπάνε πάνω σε απέραντες θάλασσες απο νεφελώματα και να σκορπάνε στο άπειρο κοντά στον αστερισμό του καλοκαιρινού σκορπιού....
Ιππευσα πάνω σε ουρές κομητών και πιάστηκα απο τα πολύχρωμα δακτυλίδια του Κρόνου για να βουτήξω μέσα στην απεραντοσύνη του πατέρα Δία.
Ταξίδευσα εκκατομύρια χρόνια άκουγοντας μόνο τον ήχο της σιωπής με οδηγό την ελπίδα να βρω επιτέλους την πηγή μου ή το τέλος μου.
Και τώρα που επιτέλους έφτασα εκεί που η μοίρα μου είχε τάξει απο την γέννηση μου, έχω μόνο μια σκέψη να με βασανίζει.
Μια τελευταία εμμονή, μια μάταια προσπάθεια να κρατήσω ζωντάνη την ύπαρξη μου μέσα απο εικόνες ενός ταξιδιού που τέλειωσε.
Τώρα ακουμπώ απαλά πάνω στην πατρογονική γή που με έπλασε όταν ένα βράδυ ζευγάρωσε μυστικά με την βροχή και τον αέρα.
Και σαν καλωσόρισμα εκείνη άρχισε ξανα να πέφτει αργά μα σταθερά....Να με ξεπλένει απο το ταξίδι μου...να με παρασέρνει.....Να σβήνει το χθες....Την ίδια μου την ύπαρξη.
"...και ολες αυτές οι στιγμές θα χαθούν για πάντα, σαν δάκρυα μέσα στην βροχή...."
