Καθρέφτης

"Έπαψα εδώ και καιρό να σε βλέπω να περνάς από τα όνειρα μου. Όσο και αν προσπαθώ όσο και αν σε σκέφτομαι, όσο και αν σε ψάχνω. Ακόμα και αυτές οι παλιές φωτογραφίες δεν βοηθάνε πια."

Η ώρα 7.38....Πάλι με πήρε ο ύπνος πάλι θα αργήσω πάλι πρέπει να τελειώσω μπάνιο και πρωινό σε 20 λεπτά. Οι ίδιες μηχανικές κινήσεις. Έχω μάθει πλέον τον δρόμο από το δωμάτιο μου στο μπάνιο με κλειστά τα μάτια. Και να ‘θελα δεν ανοίγουν... Το ξενύχτι και το πνιγμένο κλάμα δεν βοηθάνε σε αυτό.

Προσπερνώ το λιτό πρωινό μου με μια κοφτή ματιά (καφές με κρουασάν "κονσέρβα"...) και μπαίνω στο μπάνιο κλείνοντας με μια σπρωξιά την πόρτα πίσω μου. Πετώ τις πιτζάμες σε μια γωνιά και κάτω από το κρύο νερό. Αν και δεν βοηθά πλέον να ανοίξουν τα μάτια τουλάχιστον αυτό με ξυπνά για τα καλά.

Στέγνωμα στα γρήγορα και στην "γραμμή" για πρωινό. Νιώθω εδώ και μήνες βαριά την ρουτίνα ακόμα και στο πρωινό. Αργές, βασανιστικές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Λίγο κρουασάν, λίγο (παγωμένο) καφέ και τα μάτια έξω στο παράθυρο...Σήμερα έχει πρωινή παράσταση, συντροφιά στο πρωινό μου. Μερικές αχτίδες φωτός παίζουν με τα σύννεφα και μέχρι εδώ ακούγονται οι φωνές τους. Πίνω ήδη την τελευταία γουλιά από τον καφέ μου. Οι φωνές απομακρύνονται...

Τα ρούχα κρέμονται στην κρεμάστρα. Το γνωστό ξεπλυμένο και σχεδόν λιωμένο πουκάμισο και το παντελόνι που με συνοδεύει χρόνια τώρα. Πιστό, ανθεκτικό και καλόβολο και ας του φέρομαι απρόσεκτα και άσχημα πολλές φορές.

7.58 Ακριβώς 20 λεπτά και πάλι. Δεν χρειάζεται πλέον να κοιτώ το ρολόι. Είμαι σίγουρος πως ότι και να γίνει, πάλι 20 λεπτά θα κάνω. Γιατί; Μα απλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Πόσες φορές αλήθεια αναζήτησα αυτό το "διαφορετικό". Μια μέρα διαφορετική, ένα χαμόγελο διαφορετικό, ένα βλέμμα διαφορετικό, ένα καλημέρα διαφορετικό. Ένα...”Σ'αγαπώ” διαφορετικό...Αληθινό...

8.00 Το ένα μου πόδι στο κεφαλόσκαλο αλλά απότομα κάτι με σταματά...Σκέφτομαι...Σίγουρα κάτι ξέχασα. Ένα γρήγορο "ξεφύλλισμα" του μυαλού μου...Κάτι ξέχασα είμαι σίγουρος... Δεν μπορεί κάτι σημαντικό κάτι που κάνω κάθε πρωί αλλά όχι σήμερα. Σκέψου, σκέψου! Ο χρόνος φεύγει και έχω κολλήσει εδώ...Το σώμα μου να θέλει να εκτελέσει όσα με ευλάβεια και ακρίβεια εκτελεί κάθε μέρα και το μυαλό μου....Το μυαλό μου να με κρατά εκεί καρφωμένο.

8.01 Ένα ολόκληρό λεπτό...Μία στιγμή, μία ματιά, μια αγκαλιά, ένα φιλί και μετά σιωπή...Μπορώ να σκεφτώ ακόμα πολλά πράγματα που θα κρατούσαν ένα λεπτό αλλά όχι αυτό που κρατά εμένα εδώ.

Και ξαφνικά μια θολή εικόνα στο βάθος...Νομίζω πως αρχίζω να καταλαβαίνω...Ο καθρέφτης μου πρέπει να είναι αυτός. Και αυτό το θολό πρόσωπο στο βάθος...Πρέπει να είναι το δικό μου. Ε λοιπόν...Επειδή τα μάτια μου αργούν να ξεθολώσουν πάντα αφήνω τις τελευταίες "πινελιές" μπροστά στον καθρέφτη, κυριολεκτικά...Τελευταίες. Τουλάχιστον τότε τα μάτια μου μπορούν πλέον να διακρίνουν με αρκετή ακρίβεια τι κάνω και πως είμαι. Ξέχασα λοιπόν να κοιταχτώ στο καθρέφτη πριν φύγω. Ένα βιαστικό καθημερινό "σουλούπωμα" για να μην ξεφεύγω υπερβολικά από ότι συνήθως καλείται "κώδικας εμφάνισης" στο γραφείο.

8.03 Έπρεπε να είμαι το αυτοκίνητο και εγώ πηγαίνω προς τον καθρέφτη του χολ μου. Τι ναρκισσισμός σκέφτηκα με ένα χαμόγελο αυτοσαρκασμού στην ακόμα αγουροξυπνημένη φάτσα μου.

8.04 Ψάχνω τα κλειδιά μου...Έχε χάρη να κλειδώθηκα απέξω...Δεν θα είναι και η πρώτη φορά. Μικρά "ατυχήματα" της πρωινής μου βιασύνης. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να σκαρφαλώσω από το μπαλκόνι και όλα αυτά...Για μια ματιά στον καθρέφτη. Έ όχι σκέφτηκα...Αν είναι δυνατόν! Σίγουρα κάπου εδώ τα έχω αλλά με τόσα κέρματα στις τσέπες είναι λογικό να μην μπορείς μόνο με την αφή να βρεις τα κλειδιά. Αυτή την φορά στάθηκα τυχερός. Ανοίγω με βιασύνη -σχεδόν κλοτσώντας- την πόρτα. Πιέζω τον διακόπτη του σαλονιού...Τίποτα...

8.06 Σκέφτηκα πως όλα αυτά είναι συνέπειες ενός διαλυμένου πρωινού προγράμματος. Πληρώνω το τίμημα αφού παράκαμψα την αυστηρή μου πρωινή ρουτίνα. Σκέφτομαι πως έχω λάμπα στην αποθήκη αλλά....Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Θα ανοίξω λίγο το πατζούρι. Με το φως της ημέρας θα κοιτάξω επιτέλους τον καθρέφτη μου και θα μπορώ πλέον να φύγω. Δεν αντέχω άλλο και ήδη το έχω μετανιώσει που δεν μπήκα στο αυτοκίνητο να φύγω. Τότε που μπορούσα που τίποτα δεν θα με σταμάταγε και σίγουρα όχι μία "ξεχασμένη" ματιά στον καθρέφτη.

8.07 Κάτι σαν γέλιο ακούστηκε από την μεριά του υπνοδωματίου. Μάλλον τα παιδιά των γειτόνων...Νωρίς σήμερα και ας έχουν διακοπες. Προχωρώ και το γέλιο ξανά εκεί, μέσα, γύρω.... Δεν μπορεί. Τι είναι αυτό ; Δεν είναι γέλιο παιδιού σίγουρα. Είναι ένα γέλιο παιχνιδιάρικο, ερωτικό, απαλό...Προχωρώ.

8.08 Ένα μόνο βήμα από τον καθρέφτη μου. Ένα βήμα σκέφτομαι...Το κάνεις, κοιτάς, ισιώνεις το γιακά ή ότι άλλο έχει στραβώσει σήμερα πάνω σου και φεύγεις. Το γέλιο δεν έχει σημασία αν και τώρα πια το ακούω -ζεστό- δίπλα μου. Ένα μόνο βήμα είναι. Προχωρώ...

8.09 Λεπτά σαν αιώνες στο χολ μου ένα μετέωρο βήμα πριν τον καθρέφτη μου. Τεντώνω τον λαιμό μου και με την άκρη των ματιών μου κοιτάζω τον καθρέφτη μου. Το γέλιο τώρα είναι καθαρό και δυνατό και έρχεται από την μεριά του. Θα είναι σίγουρα ιδέα μου, ένα παιχνίδι του μυαλού και της -πάντα- κακόγουστης φαντασίας μου. Ξανά τεντώνω το λαιμό και αυτή την φορά στις μύτες των ποδιών μου προσπαθώ να κοιτάξω μέσα στον καθρέφτη. Με το λίγο φως από το μισάνοικτο πατζούρι διακρίνω μια μορφή με μακριά σγουρά μαλλιά να λούζουν τους ωμούς της. Κρατώ την ανάσα μου...

8.10 Η μορφή φωτίζεται σιγά, σιγά. Ένα ζευγάρι πράσινα μεγάλα μάτια πλέον είναι ορατά. Και το χαμόγελο που τόση ώρα άκουγα τώρα έχει σχήμα και χρώμα. Ναι μπορώ να πω πλέον με σιγουριά... Σε αυτό το πράσινο παλιό ανάκλιντρο βλέπω εσένα...Μέσα στον καθρέφτη μου. Με κοιτάς ενώ το χαμόγελο σου παίρνει μια μορφή απορίας. Στιγμές...Μέχρι να ακούσω την φωνή σου. "Γιατί δεν λες κάτι ? Εδώ είμαι! Έλα κάτσε δίπλα μου."

8.12 Κάθομαι αμίλητος και ακίνητος μπροστά στον καθρέφτη μου. Ανασηκώνεις τον κορμό σου και ακουμπάς πάνω στους αγκώνες σου. Δεν διακρίνω το είδωλό μου στον καθρέφτη...Μονάχα εσένα. Σαν να είσαι εκεί...Σαν να μην υπάρχει ο καθρέφτης. Σαν να είμαι εκεί. Σαν να μην μας χωρίζουν τόσα πολλά.

8.13 -"Δεν σε περίμενα" κατάφερα να ψιθυρίσω.

-“Δεν με περίμενες ;” Μου απαντάς. “Και τότε γιατί τόσες νύχτες, τόσα δάκρυα και τόσα ταξίδια του μυαλού σου ; Προς τι όλη αυτή η αναζήτηση, τα χαμένα βράδια, τα κουρασμένα πρωινά, τα σπαταλημένα όνειρα ; Με ζήτησες και είμαι εδώ. Ίσως όχι με τον τρόπο που θα περίμενες αλλά είμαι εδώ και αυτό έχει σημασία.”

-“'Έχει σημασία;” Αναρωτήθηκα σχεδόν ασυνείδητα.

8.14 "Κοίταξε με και πες μου ότι με Αγαπάς" είπες με σχεδόν αυταρχικό τόνο στην φωνή σου. Σ'αγαπώ(...) Ναι! Πάντα σ αγαπούσα. Πάντα θα σ'αγαπώ. Δεν αλλάζει αυτό. Το ξέρεις στο είχα πει. Αν αγαπήσεις αληθινά μια φορά, αγαπάς για πάντα. Είναι νόμος συμπαντικός. Ποιος είμαι εγώ να τον παραβώ ;

-"Δεν ξέρω αν αγαπάς για πάντα. Εγώ απλά ήθελα να μου το πεις τώρα."

-Να στο πω τώρα αλλά υπάρχει και το μετά. Για αυτό σου είπα πως πάντα θα σ'αγαπω για να μην έχεις λόγο να ανησυχείς για το αύριο. Πάντα θα σ'αγαπώ να το ξέρεις. Όμως να... Μια χάρη θα ήθελα μονάχα... Θέλω να περνάς πιο συχνά να με βλέπεις. Ξέρεις δεν περνώ καλά τελευταία. Όλο και πιο δύσκολες οι μέρες μου, οι ώρες, τα λεπτά. Θέλω να σε βλέπω...Να μου χαμογελάς όπως και πριν λίγο. Να ξέρεις μου δίνει δύναμη αυτό. Και αν δεν θες, μην λες τίποτα. Απλά πέρνα από εδώ στάσου λίγο να σε δω και έπειτα φύγε. Για λίγο...Μόνο λίγο.

8.17 "θα προσπαθήσω να περνώ πιο συχνά" απάντησες μετά από δευτερόλεπτα σιωπής. "Μόνο που πρέπει να κάνεις και εσύ κάτι". Τι ; Πες μου τι και εγώ θα το κάνω. Όπως τότε που μέσα σε 20 λεπτά ήμουν έξω από το σπίτι σου τρέχοντας σαν κυνηγημένος με το αυτοκίνητο. Πές μου τι ;.

-"Κάτι απλό...Θα κοιτάς πιο συχνά τον καθρέφτη σου. Όχι μόνο φευγαλέα τα πρωινά. Εγώ θα είμαι εδώ και θα περιμένω την ματιά σου να περάσει το κρύο γυαλί και να έρθει εδώ να με βρει και να με αναστήσει."

-Το ξέρεις πόσο αντιπαθώ τους καθρέφτες, απαντώ. Το ξέρεις πως μόνο μαζί σου δεχόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Μόνο εσύ έδιωχνες την ασχήμια. Εσύ με έκανες αυτό που ήθελα να είμαι.

-"Λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να συνηθίσεις να με κοιτάς στα μάτια μέσα από τα δικά σου. Αυτή είναι η συμφωνία μας. Αν το κάνεις θα είμαι πάντα εδώ. Και που ξέρεις. Κάποια μέρα μπορεί να περάσεις και εσύ από αυτή την πλευρά. Αν αγαπήσεις το είδωλό σου θα γίνεις ένα με αυτό και τότε θα είμαστε μαζί."

-"Μαζί" επανέλαβα.... Να αγαπήσω το είδωλό μου....Είναι τόσο εύκολο τελικά...Μόνο αυτό είχα να κάνω... Τόσο απλό...Και θα είμαστε μαζί.

Ήμουν έτοιμος να ξεσπάσω σε νικητήριες κραυγές. Το μυστικό, μου είχε μόλις αποκαλυφθεί. Όμως...Για στάσου...Το είδωλό μου ; Μα εγώ αγάπησα εσένα... Μέσα από σένα θα αγαπούσα κι εμένα. Μόνο ας περίμενες λιγάκι και θα το βλεπες. Μονάχα να περίμενες...

8.20 Δεν απάντησες...Με κοίταξες με αυτό το βλέμμα απορίας και προβληματισμού που τόσο συχνά χρησιμοποιούσες, αμίλητη για ώρες. Εγώ απαντούσα σε αυτό με το δικό μου γιατί νόμιζα πως απλά δεν χόρταινες να κλέβεις εικόνες από εμένα όπως έκανα εγώ για σένα.

Έσκυψες το κεφάλι σου. Και γύρισες το πρόσωπό σου από την άλλη μεριά. Σιωπή τριγύρω...Ούτε γέλια ούτε η φωνή σου. Η εικόνα σου θολή... Μια αχτίδα φωτός χτυπά πάνω στο κρύο γυαλί και την διαλύει σε χιλιάδες χρώματα.

8.22 Χρώματα παντού και φως. Ένα μούδιασμα στα άκρα και ξαφνικά πετάγομαι.

Κοιτώ το ρολόι. 8.22 πάει και 23. Τα κατάφερα πάλι...Με πήρε ο ύπνος. Θα αργήσω στην δουλειά. Έχω μόνο 20 λεπτά. Ίσως και λιγότερα. Μα καλά πως με πήρε έτσι ο ύπνος ; Έβλεπα μάλλον κάποιο όνειρο...Θυμάμαι μόνο φως, χρώματα και γέλια...Γέλια παντού.

Ώρα είναι να υποκύψω στην ρουτίνα μου για άλλη μια μέρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, προχτές μέσα στην βιασύνη μου, έσπασα και τον καθρέφτη.