Οι παιδικές χαρές

Η ομίχλη σκέπαζε βαριά την παλιά πόλη. Ακουμπούσε την σκόνη αιώνων μαζί και τα ίχνη όσων κάποτε περπάτησαν στους δρόμους της. Που και που έριχνα κλεφτές ματιές πίσω μας κοιτώντας και τα δικά μας ίχνη να χάνονται μέσα της. Κράτησα το χέρι σου πιο σφιχτά. Πασχίζαμε να ανασάνουμε από το πυκνό γεμάτο υγρασία νυχτερινό αέρα.

Μέσα στο σκοτάδι φάνηκαν μερικές κούνιες που αιωρούνταν δίχως σχοινιά, μια τραμπάλα με χαμένη ισορροπία και ένας μύλος χωρίς πυξίδα. Μια παιδική χαρά, χωρίς παιδιά και χωρίς χαρά. Βυθισμένη στην ομίχλη και την νεκρική σιγή πάλευε μάταια να μείνει ανάμεσα στους ζωντανούς.

Δεν μιλήσαμε για αρκετή ώρα κοιτώντας το δράμα να εξελίσσεται μπροστά μας. Άφησες το χέρι μου, και έπιασες το άλλο χέρι σου φέρνοντας και τα δύο ανάμεσα στα γόνατά σου. Σε κοίταξα για λίγο και έπειτα γύρισα και πάλι το βλέμμα μου στη σκηνή. Δεν μου πήρε πολύ ώρα για να βρω τη δύναμη να την περιγράψω. 

"Βλέπεις την παιδική χαρά πως είναι έρημη μέσα στο σκοτάδι, χαμένη στην ομίχλη ; 

Πως πασχίζει να κρατηθεί από τα γέλια και τις χαρές των παιδιών που τώρα ονειρεύονται στα κρεβάτια τους;

Τι είναι αλήθεια οι παιδικές χαρές δίχως τα παιδιά; Τί είναι δίχως τα γέλια και τις φωνές τους, δίχως τη χαρά; Η σιωπή σκουριάζει πάνω στους σιδερένιους σκελετούς τους." 

Γύρισα πάλι το βλέμμα μου σε σένα. Το κεφάλι σου σκυφτό και τα μάτια σου να κοιτούν το χώμα. Αμίλητη....

"Δεν θα γίνω η παιδική χαρά κανενός, μ'ακούς; Την ημέρα γέλια και φωνές αλλά μόλις πέσει η νύχτα, σιωπή και μοναξιά. Οι παιδικές χαρές τις νύχτες δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα νεκροταφεία....

Μ'ακούς ;;;"