Νύχτα...
ανασαίνω βαθιά. Τρέχω στους άδειους δρόμους. Υπάρχει η μουσική στο μυαλό μου που δίνει ρυθμό. Η καμένη άσφαλτος μοιάζει με ένα σκοτεινό ποτάμι που το καταπίνει η δίνη του χρόνου. Μυρίζω τη σκόνη που άφησαν όσα έφυγαν. Υπάρχει κι ένα δικό σου ομοίωμα εκεί που περιμένει να ξεχαστεί. Στη βιτρίνα τα χαμόγελα πάγωσαν και οι φωτογραφίες ξερνούν το χρώμα τους πάνω σε φτηνό σατέν. Δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να με κάνει να ανησυχώ, είναι μόνο μερικές σταγόνες μνήμης που εξατμίζονται για να δροσίσουν τη σκέψη μου.
...
Ανοίγω τα μάτια και είμαι ακόμα στο όνειρο. Κάνω το πρώτο διστακτικό βήμα κι έπειτα το δεύτερο. Το κενό που πάντα φοβόμουν δεν είναι εκεί. Κοιτάζω πίσω για μία ακόμα φορά αλλά τώρα δεν θέλω να αλλάξω γνώμη.
...
Αυτό το εισιτήριο δεν έχει επιστροφή...
0 Αστερια εχουν αφησει σχολια:
Δημοσίευση σχολίου