Συστάσεις

"εδώ είμαι...Και να ξέρεις, στο λέω από την αρχή.

Δεν θυμάμαι ούτε επετείους, ούτε γενέθλια ούτε γιορτές. Θα ξυπνάω τα βράδια μέσα στους εφιάλτες μου, θα σε αναζητώ. Θα μένω αξύριστος για μέρες και θα φορώ το ίδιο ξεπλυμένο πουκάμισο που έχει αρχίσει πλέον να λιώνει.

Θα ακούω τα ίδια θλιμμένα τραγούδια θα ξαναδακρύζω βλέποντας για πολλοστή φορά τον θάνατο του ήρωα στην ταινία. Θα ξέρεις όμως πως θα είμαι πάντα εγώ και πως για πάντα θα σ'αγαπω...

Τι λες λοιπόν ; Να δοκιμάζαμε ;

Εγώ κι Εσύ έτσι απλά. Σαν δυο σταγόνες νερό που τυχαία συναντήθηκαν μια βροχερή νύχτα και έγιναν ένα μέχρι που χάθηκαν μαζί στην ζεστή αγκαλιά ενός ηλιόλουστου πρωινού."

Σκόρπιες σκέψεις...

"Οσες φορές αγάπησα τον εαυτό μου, ήταν δυο πιθαμές πριν το χαμό, όπου τον είχα οδηγήσει. Ένα λεπτό πριν το τέλος..."



"Μήπως πρόσεξες ποτέ...Λέω μήπως...Πόση αντοχή έχει το βλέμμα του γλάρου, που κάθεται ολομόναχος σ'ένα σάπιο μαδέρι και ζυγιάζει όνειρα στις φτερούγες του;






Μήπως πρόσεξες ποτέ... Λέω μήπως...Πόση βροχή μπορεί να σηκώσει ένα μικρό άγριο τριαντάφυλλο χωρίς να διαλυθεί στο χώμα;


Τι άλλο θέλεις να σου πω...."

Α-λήθεια

Εφυγα σκυφτός αμίλητος και δακρυσμένος. Ήξερα πως θα έρθει αυτή η στιγμή. Το ένιωσα την πρώτη φορά που σε είδα εκείνο το καλοκαιρινό χρυσό απόγεμα. Κι όμως ρούφηξα κάθε στιγμή μαζί σου σαν διψασμένος ταξιδιώτης που αναζητούσε για μέρες μια όαση και μια σκιά να ξαποστάσει. Ίσως γιατί είχα δει το τέλος από εκεί μακριά που είχα συνηθίσει να ζω και να παρατηρώ τον κόσμο. Ίσως γιατί τα μάτια σου δεν έκρυψαν ποτέ ότι και εσύ το ένιωθες πως κάτι δεν ταίριαζε εδώ. Υπήρξαν στιγμές αιώνιες και μέρες που έγραψαν την τροχιά τους, πέρασαν και έσβησαν σαν βεγγαλικά. Στιγμές σιωπής τόσο ηχηρές, νύχτες τόσο φωτεινές....Μαζί σου. Το πρώτο άγγιγμα, το φιλί που δεν περίμενες αλλά δεν του αντιστάθηκες. Τα πρωινά που είδαμε μαζί να ανατέλλουν, οι αγκαλιές που αφήσανε τα αποτυπώματά τους στα στήθη μας. Καρδούλες και "Σ'αγαπώ" χαραγμένα στα μέτωπα μας. Πάνε 3 χρόνια από εκείνο το χρυσό καλοκαιρινό απόγεμα. Νιώθω σαν να ήταν χθες και ακόμα περιμένω να δω το πρόσωπο σου να ξεπροβάλει πίσω από την γωνιά του δρόμου. Σαν να ακούω τώρα το γρήγορο βήμα σου πάνω στο βρόμικο πεζοδρόμιο. Το χαμόγελο σου που διέλυε τα πάντα γύρω σαν δύναμη καθαρτική και έπειτα ένα "καλησπέρα" που γύρευε το φιλί σου.

Μου είχες πει πως δεν θα ξεχάσεις, πως είναι νωρίς να πούμε ένα αντίο και πως "δεν τελειώσαμε εδώ".Είχες τόσο δίκιο μόνο αυτό μπορώ να πω με σιγουριά τώρα πια. Εγώ ποτέ δεν τέλειωσα μαζί σου και πότε δεν είπα αντίο για πάντα. Και επειδή Α-λήθεια είναι όσα δεν ξεχνάμε έτσι κι εγώ τώρα εδώ, μικρός και μόνος, δεν μπορώ να σε ξεχάσω.