Εφυγα σκυφτός αμίλητος και δακρυσμένος. Ήξερα πως θα έρθει αυτή η στιγμή. Το ένιωσα την πρώτη φορά που σε είδα εκείνο το καλοκαιρινό χρυσό απόγεμα. Κι όμως ρούφηξα κάθε στιγμή μαζί σου σαν διψασμένος ταξιδιώτης που αναζητούσε για μέρες μια όαση και μια σκιά να ξαποστάσει. Ίσως γιατί είχα δει το τέλος από εκεί μακριά που είχα συνηθίσει να ζω και να παρατηρώ τον κόσμο. Ίσως γιατί τα μάτια σου δεν έκρυψαν ποτέ ότι και εσύ το ένιωθες πως κάτι δεν ταίριαζε εδώ. Υπήρξαν στιγμές αιώνιες και μέρες που έγραψαν την τροχιά τους, πέρασαν και έσβησαν σαν βεγγαλικά. Στιγμές σιωπής τόσο ηχηρές, νύχτες τόσο φωτεινές....Μαζί σου. Το πρώτο άγγιγμα, το φιλί που δεν περίμενες αλλά δεν του αντιστάθηκες. Τα πρωινά που είδαμε μαζί να ανατέλλουν, οι αγκαλιές που αφήσανε τα αποτυπώματά τους στα στήθη μας. Καρδούλες και "Σ'αγαπώ" χαραγμένα στα μέτωπα μας. Πάνε 3 χρόνια από εκείνο το χρυσό καλοκαιρινό απόγεμα. Νιώθω σαν να ήταν χθες και ακόμα περιμένω να δω το πρόσωπο σου να ξεπροβάλει πίσω από την γωνιά του δρόμου. Σαν να ακούω τώρα το γρήγορο βήμα σου πάνω στο βρόμικο πεζοδρόμιο. Το χαμόγελο σου που διέλυε τα πάντα γύρω σαν δύναμη καθαρτική και έπειτα ένα "καλησπέρα" που γύρευε το φιλί σου.Μου είχες πει πως δεν θα ξεχάσεις, πως είναι νωρίς να πούμε ένα αντίο και πως "δεν τελειώσαμε εδώ".Είχες τόσο δίκιο μόνο αυτό μπορώ να πω με σιγουριά τώρα πια. Εγώ ποτέ δεν τέλειωσα μαζί σου και πότε δεν είπα αντίο για πάντα. Και επειδή Α-λήθεια είναι όσα δεν ξεχνάμε έτσι κι εγώ τώρα εδώ, μικρός και μόνος, δεν μπορώ να σε ξεχάσω.
0 Αστερια εχουν αφησει σχολια:
Δημοσίευση σχολίου