Ένα ταξίδι στις νύχτες μου

Ο ουρανός σκοτεινιάζει
η μέρα το πέπλο της αλλάζει
Στα μαύρα τώρα ντυμένη
Το φεγγάρι σαν νύφη προσμένει

Τα νερά από κάτω ασάλευτα κοιτάζουν
στο πρόσωπό του νόημα αλλάζουν
Με δύναμη στο βλέμμα κινάει
για εκεί που μόνο ο αέρας τον πάει

Τα άστρα καθρέφτης σπασμένος
μπροστά στα πόδια του αφημένος
Την άκρη του τέλους συνέχεια να ψάχνει
φορώντας της μοναξιάς του την πάχνη

Το μίσος του κόσμου πίσω του αφήνει
ένα δάκρυ κυλάει, το τώρα που σβήνει
Σαν σημαία στο πεδίο της μάχης σκισμένη
που ένα φύσημα, μια ανάσα προσμένει

Σαν ένα λουλούδι την μέρα ανθίζει
το βράδυ μαραμένο στο χώμα γυρίζει.